Wrócił po pół roku, jakby wyszedł tylko po chleb. Stał w drzwiach z walizką, jak tamtego dnia, kiedy z niej wychodził. Ale wtedy nie obejrzał się za siebie. Teraz patrz… En voir plus

Teraz śpimy w oddzielnych pokojach. Jego rzeczy nadal stoją w garderobie, ale nie tam, gdzie kiedyś – przesunęłam je na boczny drążek, jakby ich miejsce też musiało się zmienić. Rano zostawia na moim biurku filiżankę kawy, zawsze taką, jak lubię: z odrobiną mleka i bez cukru. Kiedyś brałam to za coś oczywistego. Dziś patrzę na nią i myślę, ile w tym geście jest żalu, a ile nadziei.

Wieczorami siadam sama w salonie. Lubię ten moment ciszy, gdy dom powoli zasypia. To wtedy przychodzą wspomnienia – nasze pierwsze wakacje nad morzem, gdy śmialiśmy się z byle czego; wspólne remonty, które kończyły się kłótniami i pogodzeniem na kanapie; momenty, gdy wystarczył jeden gest, żebyśmy się rozumieli bez słów. I myśl, że gdzieś po drodze to wszystko się rozsypało, boli bardziej niż sama zdrada.

On nie ucieka od rozmów, ale też ich nie wymusza. Kilka dni po jego powrocie usiedliśmy przy kuchennym stole. Blat, na którym od lat kroję warzywa i stawiam ciasto, teraz stał się miejscem czegoś znacznie poważniejszego.

Mówił o tym, jak długo czuł się zagubiony, jak dawno przestał się czuć częścią “nas”, a stał się tylko częścią “domu”. Mówił spokojnie, bez wielkich gestów, bez łez. A to bolało najbardziej – bo w tej ciszy było więcej prawdy niż w jakichkolwiek krzykach.

Nie odpowiedziałam mu wtedy od razu. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam tylko: “Nie wiem.” Bo naprawdę nie wiem. Nie wiem, czy potrafię zaufać. Nie wiem, czy chcę jeszcze raz budować coś, co tak długo się rozsypywało. I nie wiem, czy niektórych cegieł da się w ogóle wstawić z powrotem.

On zaproponował terapię, wspólny wyjazd, nowe początki. A ja patrzyłam na niego i widziałam nie tylko człowieka, który mnie zdradził, ale też tego, który przez lata był moim towarzyszem życia. To nie był obcy. To był ktoś, kto po prostu bardzo dawno do mnie nie mówił.

Kiedy zamykam wieczorem drzwi sypialni, słyszę, jak w jego pokoju skrzypi podłoga. On też nie śpi. Leżymy po dwóch stronach ściany – dwoje ludzi, którzy przeżyli razem pół życia, a teraz próbują dowiedzieć się, czy da się jeszcze spotkać pośrodku.