Następne miesiące były trudne. Ethan walczył o chodzenie, poruszanie się i odzyskanie zaufania do własnego ciała.
Pewnego popołudnia rozpłakał się. „Nie wiem, czy nadal jestem ciebie godny. Czuję, że się zmieniłem, ale ty wciąż jesteś taka sama”.
Mocno go objąłem. „Ethan, nigdy nie musiałeś niczego udowadniać. Moja miłość nie potrzebuje bohatera – potrzebuje tylko ciebie”.
Rok później postawił pierwsze samodzielne kroki za naszymi drzwiami. Stałam tam i patrzyłam, a łzy lśniły w słońcu.
Tego wieczoru zabrał mnie nad jezioro, nad którym zaczęliśmy naszą podróż.
Rozłożył koc, nalał rumianku i powiedział: „Pamiętasz tę deszczową noc? Mówiłeś, że nie jesteś gotowy. Dzisiaj chcę zapytać jeszcze raz – czy jesteś gotowy zacząć ze mną od nowa?”
Zaśmiałam się przez łzy. „Byłeś moim wyborem przez dziesięć lat, Ethan. I jeśli istnieje inne życie, nadal wybiorę ciebie”.
Złapał mnie za ręce i wyszeptał: „Jesteś marzeniem, na które nigdy nie myślałem, że zasługuję. To – nasze Lakeside Dream”.
Pokazał mi obraz, na którym siedzimy nad jeziorem, trzymając się za ręce, a willa lśniła w złotym świetle.
Pod nim napisał: Miłość nie musi być idealna – musi po prostu trwać.
Rodzina, którą zbudowaliśmy
Dwa lata później adoptowaliśmy dziewczynkę o imieniu Lily.
Willa wypełniła się śmiechem i blaskiem słońca. Każdego wieczoru siedzieliśmy we trójkę na werandzie, popijając herbatę i patrząc, jak woda migocze w blasku zachodzącego słońca.
Ethan często mawiał: „Kiedyś myślałem, że moje wady sprawią, że stracę wszystko. Ale one pomogły mi cię odnaleźć”.
A ja zawsze odpowiadałem z uśmiechem: „Jesteś najpiękniejszym darem, jaki podarowało mi życie — nawet jeśli przyszedł późno”.
Gdy jezioro lśniło w słabnącym świetle, wiedziałam, że nasz sen nie był bajką.
Był prawdziwy – dowodem na to, że miłość, gdy jest prawdziwa, może przetrwać wszystko.
