Dziesięć lat cichej miłości
Minęła dekada. Ethan miał teraz czterdzieści jeden lat, wykładał sztukę na uniwersytecie i malował pejzaże.
Prowadziłam małą kwiaciarnię w mieście. Nasze życie było spokojne, pełne małych radości.
Aż pewnego dnia życie znów nas zaskoczyło.
Podczas rutynowej kontroli lekarz Ethana uśmiechnął się i powiedział: „Dobra wiadomość, Ethan. Dzięki najnowszym osiągnięciom medycyny operacja naprawy nerwu miednicy jest teraz możliwa. Jest duża szansa, że całkowicie wyzdrowiejesz”.
Poczułem, jak moje serce zaczyna bić szybciej.
Ethan siedział w milczeniu, ze wzrokiem pogrążonym w myślach.
W drodze do domu zapytałem cicho: „Chcesz spróbować?”
Zawahał się. „Boję się… jeśli się nie uda, stracę wszystko – łącznie z tobą”.
Uśmiechnęłam się i wzięłam go za rękę. „Nie stracisz mnie. Nieważne, co się stanie”.
Ale w głębi duszy wiedziałam, że jeśli mu się uda, wszystko w naszym życiu się zmieni.
Wybór nadziei
W ciągu kolejnych dni Ethan zaczął znowu marzyć — o podróżach, malowaniu za granicą, a nawet o czymś, o czym nigdy wcześniej nie odważył się wspomnieć: posiadaniu dziecka.
Moje serce bolało z miłości i zmartwienia. Nie byłem już młody; czas nie był moim sprzymierzeńcem.
Pewnej nocy spojrzał na mnie i zapytał: „Anno, gdybym od początku był zdrowy… czy nadal byś mnie wybrała?”
Ścisnęłam jego dłoń. „Nie kocham twojej siły, Ethan. Kocham twoje serce”.
Uśmiechnął się lekko. „Moje serce pragnie dać ci więcej, niż prosisz”.
Operacja
Pewnego ranka odebrałem telefon ze szpitala.
„Pani Harrison, pani mąż został przyjęty na operację. Powiedział, że pani zrozumie”.
Pojechałem tam w panice.
Na sali przedoperacyjnej siedział spokojnie w szpitalnej koszuli.
„Przepraszam, Anno” – powiedział cicho. „Muszę to zrobić – nie dla siebie, ale dla ciebie. Chcę, żebyś miała męża w pełni”.
Łzy spływały mi po policzkach. „Nigdy tego nie potrzebowałam. Po prostu potrzebowałam ciebie – dokładnie takiego, jaki jesteś”.
Delikatnie pogłaskał mnie po włosach. „Chcę namalować na nowo ostatni obraz – ten, na którym jesteśmy. Ale tym razem to ja będę stał”.
Drzwi zamknęły się za nim. Siedziałem sam na korytarzu, modląc się drżącymi rękami.
Po siedmiu długich godzinach lekarz wyszedł uśmiechnięty. „Operacja przebiegła pomyślnie. Będzie potrzebował czasu na rekonwalescencję, ale będzie dobrze”.
Rozpłakałam się z ulgi.
