Mówili to bez ogródek. Mogłaś sobie na to spokojnie pozwolić. Kup siostrze mieszkanie. 350 000. To dla ciebie nic wielkiego. Patrzyli na mnie tak, jakby to nie była prośba. To było oczekiwanie. Jakbym urodziła się po to, by zapewnić byt. Jakby moje lata walki, blizny i poświęcenia nic nie znaczyły w porównaniu z komfortem, jaki zapewniało im ich złote dziecko. Nie sprzeciwiałam się.
Nie podniosłam głosu. Po prostu się uśmiechnęłam i zniknęłam. Od szesnastego roku życia pracowałam na każdej zmianie, jaką mogłam dostać. W sklepach spożywczych, kawiarniach, na nocnych zmianach, które zlewały się z porannymi zajęciami. Dźwigałam długi jak cień. 80 000 dolarów kredytu studenckiego. Z trudem się z nich wygrzebałam. Każda wypłata była jak rana, która ledwo się zagoiła.
Moja siostra Emma, ona unosiła się na wodzie. Studia w pełni opłacone. Nowiutki samochód z kokardą na dachu. Jej ścieżka wybrukowana złotem. A ja chodziłam boso po szkle. Ale nigdy nie narzekałam. Wierzyłam, że pewnego dnia zobaczą różnicę. Pewnego dnia zrozumieją, ile kosztowało to, co nosiłam. Myliłam się. Tego wieczoru, kiedy to się stało, siedzieliśmy przy stole.
Mój ojciec odchylił się w fotelu, popijając wino jak król. Mama już przeglądała oferty nieruchomości na tablecie. Emma znalazła idealne mieszkanie w centrum miasta, powiedział tata. Dwa pokoje blisko jej biura, 350 000. Pomyśleliśmy: no cóż, mogłabyś się zgłosić. Pomóż siostrze. Świetnie ci idzie.
