Przez lata marzyłam o idealnym ślubie, nigdy nie wyobrażając sobie, że mój narzeczony pochyli się nad ołtarzem, szepnie „Żegnaj, wiedźmo”, a potem poślubi swoją BYŁĄ, rozbijając mój świat na oczach wszystkich.
Kiedy miałam dziesięć lat, siadałam na tylnym ganku z moją siostrą Rebeccą, a nasze nogi machały pod starą drewnianą ławką.
Deski były ciepłe od słońca, a kiedy przycisnąłem do nich dłoń, czułem, jak ciepło dnia wsiąka mi w skórę. W powietrzu zawsze pachniało bzem z krzaka przy płocie.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
W spokojne popołudnia zapach był tak intensywny, że wydawało się, że można go poczuć w ustach.
Rozmawialiśmy o nadchodzących latach, jakbyśmy mogli je ukształtować samymi słowami. Jakbyśmy pisali mapę, po której świat będzie musiał się poruszać.
Rebecca zawsze mówiła, że pewnego dnia będzie miała własną linię odzieżową.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Wyciągnęła zeszyty szkolne, zadania matematyczne były niedokończone, a rogi zapełnione szybkimi szkicami. Sukienki powiewały niczym woda w rzece, buty z grubymi satynowymi kokardami, kurtki ze srebrnymi guzikami, które odbijały słońce.
„Ja też będę miała duży dom” – powiedziała, patrząc gdzieś w dal, jakby już widziała jego obecność.
„I samochód tak błyszczący, że zobaczysz w nim swoją twarz”.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Po tych słowach śmiała się krótko i dumnie, jakby przyszłość już należała do niej. Nie obchodziły mnie domy ani samochody. Moje marzenia były łagodniejsze, mniejsze, ale cięższe w uczuciach.
Śniłam o miłości.
Wyobraziłam sobie spotkanie mężczyzny, dla którego byłam przeznaczona, jak jego oczy spotykają się ze mną w sposób, który mówi mi, że jestem tą jedyną.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Wyobraziłem sobie, jak nasze dłonie będą się do siebie pasować, jak nasze palce będą się splatać, jakby zawsze wiedziały, jak to zrobić.
A mój ślub… Och, to był mój ulubiony sen.
Zobaczyłem białe światełka rozwieszone na wysokim suficie, muzykę tak cichą, że brzmiała jak szept w uchu. Stoły uginały się od jedzenia, kwiaty rozlewały się po każdym kącie.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
***
Lata mijały szybko, niczym woda w strumieniu po deszczu.
I w końcu byłam tam. Stojąc w sukni ślubnej, którą Rebecca uszyła własnoręcznie. Jedwab otulał mnie, gdy się poruszałam, chłodny i gładki, odbijając światło, jakby był do tego stworzony.
Dekolt był na tyle głęboki, że wyglądał odważnie, ale nie krzykliwie.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Rebecca klęczała, wygładzając brzeg. Jej palce były szybkie i ostrożne, jakby bała się, że nie zauważy choćby jednej zmarszczki.
„Stój spokojnie” – mruknęła, marszcząc brwi w geście skupienia.
Kiedy wstała, jej wzrok przesunął się po moim ciele od stóp do głów.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Rebecca się uśmiechnęła, ale uśmiech nie objął jej oczu.
Było tam coś jeszcze — cień, który sprawiał, że powietrze wydawało się cięższe.
„Jesteś pewien, że Ryan to ten jedyny?”
Pytanie uderzyło mnie z całą siłą, jakby kamień spadł mi prosto w pierś. Przełknęłam ślinę.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
„Tak… myślę, że tak.”
Chociaż pauza między słowami przeciągnęła się dłużej, niż chciałem.
Rebecca przyglądała mi się jeszcze chwilę, ale nie naciskała.
Muzyka zaczęła grać w drugim pokoju. Drzwi się otworzyły. Serce dudniło mi w uszach.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
W tej chwili nie było już odwrotu.
Przejście ciągnęło się przed nami niczym rzeka białych płatków, każdy miękki i drżący pod wpływem delikatnego ruchu powietrza.
Moje buty wcisnęły się w nie, a odgłos moich kroków został stłumiony, niemal całkowicie zagłuszony.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Zapach róż był gęsty, wręcz zbyt słodki, mieszał się ze słabym zapachem polerowanego drewna, który przywodził mi na myśl stare ławki kościelne i staranne mycie rąk przed niedzielną mszą.
Serce waliło mi tak mocno, że miałem wrażenie, że chce wyskoczyć z mojej klatki piersiowej, a dźwięk wypełniał moje uszy do tego stopnia, że ledwo słyszałem muzykę.
Ryan stał przy ołtarzu, wysoki i pewny siebie, w idealnym garniturze i schludnie uczesanych włosach.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Uśmiechnął się, gdy do niego podszedłem — szeroko, czarująco, takim uśmiechem, który sprawiał, że ludzie mu ufali.
Jego palce oplotły moje, ciepłe, pewne, sprawiające, że chciałam wierzyć w niego tak, jak zawsze wierzyłam.
Pochylił się na tyle blisko, że poczułam dotyk jego ust na moim uchu i szepnął…
„Żegnaj, wiedźmo.”
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Słowa były zimne, ostre i niewłaściwe. Wpłynęły na mnie niczym lodowata woda spływająca po kręgosłupie.
Szarpnęłam głową do tyłu, szukając na jego twarzy śladu, że to żart.
Ale jego uśmiech nie znikał. Wręcz przeciwnie, stał się wyraźniejszy.
Zanim zdążyłem się odezwać, tylne drzwi otworzyły się z hukiem. Wszyscy się odwrócili.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Do środka weszła kobieta, a jej obecność wypełniła pomieszczenie niczym burzowa chmura.
Była wysoka, miała rozpuszczone, ciemne, lśniące włosy, a biała sukienka otulała ją, jakby została uszyta specjalnie dla niej.
Koraliki i cekiny na materiale odbijały światło, które padało na twarze gości.
Lily. Jego była.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Oczy Ryana rozbłysły w sposób, w jaki nigdy wcześniej nie rozbłysły, gdy patrzyłam na niego.
Puścił moją rękę, jakby nigdy nic, i zrobił krok w jej stronę.
„To” – powiedział do zebranych dumnym głosem – „jest kobieta, którą kocham. Znudziło mi się udawanie. Poślubię ją tu i teraz”.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Przez tłum przetoczyła się fala zdziwionych westchnień.
Poczułem ucisk w gardle, a obraz przed oczami stał się niewyraźny.
Ksiądz stanowczo pokręcił głową.
„Nie dzisiaj. Nie w ten sposób.”
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Ryan nawet nie drgnął.
„W takim razie jutro” – powiedział. „Będziemy mieli własną ceremonię. Ja i Lily”.
Krzesła zaszurały. Połowa gości wyszła, niektórzy mamrotali pod nosem.
Poczułem, że nogi mi słabną, jakby miały się pode mną ugiąć.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Odwróciłam się, żeby odejść i zniknąć w chłodnym powietrzu na zewnątrz, gdy ktoś chwycił moją dłoń i przytrzymał ją.
O, to jest Frank, ojciec Ryana.
Stanął przede mną, blokując drzwi, jakby bał się, że wymknę się, nie słysząc go. Jego garnitur był starannie wyprasowany, ale krawat wisiał trochę krzywo, jakby włożył go w pośpiechu.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Jego oczy, w tym samym odcieniu zieleni co oczy Ryana, nie miały jego bystrego spojrzenia. Wyglądały na zmęczone, ciężkie, wręcz posiniaczone z żalu.
„Nie miałem pojęcia” – powiedział cicho, cicho, jakby nawet ściany nie powinny go słyszeć. „Wstydzę się go”.
Wpatrywałem się w podłogę.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Pexels
„To twój syn. Ja jestem dla ciebie nikim” – wyszeptałam, a głos drżał mi pod ciężarem, który czułam w piersi.
Frank powoli pokręcił głową, ruch ten był przemyślany.
„Jesteś dobrą kobietą. Moje niepowodzenia w wychowaniu go nie usprawiedliwiają tego, co ci zrobił”.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Spojrzał przez ramię na na wpół pusty pokój i zacisnął usta.
„Nie odchodź z myślą, że wygrał”.
Słowa te trafiły do mnie, lecz moje serce nadal było rozdarte, otwarte i piekące.
„A co mam zrobić?” – zapytałam, powstrzymując łzy.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
Spojrzał mi w oczy przez dłuższą chwilę, po czym kąciki jego ust rozciągnęły się w małym, znaczącym uśmiechu.
„Podwiozę cię do domu. A po drodze… Porozmawiamy o jutrze.”
Coś w jego tonie mówiło mi, że ma już plan. Nie wiedziałam, dokąd mnie to zaprowadzi, ale po raz pierwszy odkąd przeszłam tamtą alejką, nie czułam się samotna. Może dlatego… że miałam własny plan zemsty.
***
Następnego dnia wielka sala miejska lśniła blaskiem.
Tylko w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock
W szklanych słoikach migotały świece, stoły nakryto obrusami, a wybrane przeze mnie girlandy udekorowano dokładnie tak, jak chciałam, żeby wyglądały na moim własnym weselu.
Tylko w tym momencie to było dla nich. Wejście do środka było jak wejście do mojego własnego snu, który przerodził się w koszmar. Frank powitał mnie przy wejściu. Podał mi ramię jak dżentelmen ze starego filmu.
zobacz więcej na następnej stronie Reklama
