Mamo,
nauczyłaś mnie uśmiechać się do zdjęć, nawet gdy wewnętrznie się załamywałam. Nauczyłaś mnie dawać, aż nic nie zostało. Ale teraz uczę Ethana czegoś innego – jak kochać, nie tracąc siebie.
Wybaczam ci, ale mam dość próbowania zasłużyć na twoją miłość.
Złożyłam list i włożyłam go do pudełka z napisem „ Na później” .
Mijały miesiące. Zmieniały się pory roku. Nauczyłam się łatać płyty gipsowo-kartonowe, śmiać się ze swoich błędów, żyć bez czekania na ratunek. Maria stała się moją rodziną. Caroline wysyłała kartki świąteczne. A Ethan – mój słodki, bystry chłopiec – stał się moim rozumem i moim odkupieniem.
Czasem, późno w nocy, wciąż śni mi się ta szpitalna sala – brzęczące maszyny, sterylne powietrze, bezradny ból. Ale teraz, kiedy się budzę, nie ma paniki. Tylko spokój.
Bo w tej ciszy w końcu odnalazłem swój głos.
I tym razem, gdy szepczę, ktoś zawsze mnie słyszy —
nawet jeśli jestem to tylko ja.
