Mój ojciec wysłał wiadomość. Postanowiliśmy zerwać wszelki kontakt. Trzymaj się od nas z daleka na zawsze. Mojej siostrze spodobał się ten tekst. Odpisałem. Jutro usunę swoje nazwisko z wszystkich pożyczek. O północy na czacie rodzinnym rozpętała się burza krzyków pisanych wielkimi literami. Byłem na przerwie obiadowej w pracy, przeglądając maile, gdy pojawiło się powiadomienie.
Na górze ekranu pojawiło się imię taty i przez pół sekundy pomyślałam, że może się melduje. Może pyta, jak poszła prezentacja w zeszłym tygodniu, albo czy dostałam odpowiedź na temat awansu – coś normalnego, coś, co potwierdzało, że istnieję jako coś więcej niż tylko wygodny podpis na papierach.
Wiadomość się załadowała i przeczytałam ją dwa razy, zanim słowa w ogóle do mnie dotarły. Postanowiliśmy zerwać wszelki kontakt. Trzymajcie się od nas z daleka na zawsze. Bez wstępu, bez wyjaśnień, tylko zimne, kliniczne oświadczenie, że zostałam wykluczona z rodziny, dla której utrzymania poświęciłam 29 lat. Mój telefon zawibrował ponownie, zanim zdążyłam przetworzyć pierwszy cios. Madison spodobała się ta wiadomość.
Moja młodsza siostra, złote dziecko, które nigdy nie spotkał rodzinny dramat, którego nie mogło pogorszyć, znalazła czas, by zareagować emotikonką kciuka w górę na słowa naszego ojca, który kazał mi zniknąć. Siedziałam w pokoju socjalnym, z niedojedzonym kanapką na stole, zapomnianą, wpatrując się w ten mały niebieski kciuk. Jarzeniówki szumiały nad głową.
Czyjeś resztki obracały się w mikrofalówce, wypełniając powietrze zapachem odgrzewanej ryby. Wszystko wydawało się surrealistyczne, jakbym przeniosła się do alternatywnego wymiaru, gdzie moja rodzina mogłaby mnie po prostu wyrzucić SMS-em, a moja siostra by to świętowała. Ręce mi się trzęsły, kiedy pisałam odpowiedź.
