„Mark, wróciłeś wcześniej” – powiedziała Victoria, a jej głos natychmiast stał się znajomy i spokojny. Wygładziła blond włosy i poprawiła designerską sukienkę, jakby nic się nie stało. „Anya miała mały wypadek z wodą. Chciałam ją tylko nauczyć, żeby ostrożniej obchodziła się z drogimi rzeczami”.
Mark spojrzał na córkę. Złote włosy Anyi były potargane i opadały jej na twarz, a jej duże, niebieskie oczy, identyczne jak u matki, były szeroko otwarte z bólu i zagubienia. Policzki miała czerwone i zalane łzami. Ale przede wszystkim serce Marka rozdarł wyraz szoku i pokory w jej oczach, jakby nie pierwszy raz została tak potraktowana.
„Tato” – wyszeptała Anya, wyciągając do niego drżące dłonie. „Chciałam tylko napić się wody, bo byłam spragniona, ale kiedy źle oparłam się o kule, wszystko mi się posypało. Tyle razy przepraszałam, ale…”
Mark uklęknął obok córki, a serce pękło mu na widok jej zalanej łzami twarzy. Delikatnie przytulając Anyę, dostrzegł coś, co sprawiło, że krew w nim zawrzała. Anya lekko się wzdrygnęła, gdy dotknął jej dłoni, a on zobaczył blade ślady na jej nadgarstkach – nie siniaki, a czerwone smugi, jakby ktoś je za mocno ścisnął.
„Od jak dawna to trwa?” – zapytał Mark cichym, śmiertelnym głosem, stojąc z córką na rękach.
Twarz Victorii zbladła, ale jej głos pozostał spokojny: „Nie wiem, co masz na myśli, Marku. Dzieci z niepełnosprawnościami potrzebują ścisłego nadzoru. Anya musi zrozumieć, że świat nie będzie się dostosowywał do jej ograniczeń na zawsze”.
Sposób, w jaki wypowiedziała słowo „ograniczenie”, sprawił, że Mark zacisnął szczękę. Anya urodziła się z rzadką chorobą, która uszkadzała mięśnie nóg i zmuszała ją do poruszania się o kulach, ale była jednym z najbystrzejszych i najbardziej odpornych dzieci, jakie kiedykolwiek spotkał. Lekarze stwierdzili, że jej inteligencja była wyjątkowa. Czytała już na poziomie czwartej klasy i rozwiązywała zadania matematyczne, co zadziwiało jej nauczycieli.
„Tato” – szepnęła Anya na jego ramieniu – „boję się, że znów ją rozgniewam”.
Te słowa zmieniły wszystko. Mark spojrzał na Victorię nowymi oczami, dostrzegając coś zimnego i wyrachowanego pod piękną maską. Ile razy wracał do domu i zastawał Anyę niezwykle cichą lub wycofaną? Ile razy Victoria przypisywała łzy Anyi histerii lub chęci zwrócenia na siebie uwagi?
„Spakuj swoje rzeczy, Victorio” – jego głos przeciął napiętą ciszę niczym ostrze. „Masz godzinę”.
Maska Victorii całkowicie opadła: „Nie mówisz poważnie. Z powodu występu tej małej księżniczki? Mark, ona tobą manipuluje. Nie widzisz? Celowo rzuca wszystko, żeby zwrócić na siebie uwagę”.
Ale Mark już wchodził po schodach, niosąc Anyę w bezpieczne miejsce. Wchodząc, usłyszał za sobą głos Victorii – już nie słodki, lecz ostry, pełen rozpaczy: „Pożałujesz tego, Marku Koval. Nie rozumiesz, z czego rezygnujesz. To dziecko zrujnuje ci życie, tak jak próbowała to zrobić jego matka”.
W jej tonie było coś, co obiecywało, że na tym się nie skończy. Coś, co sugerowało, że Victoria ma własne sekrety. Sekrety, które mogą być bardziej niebezpieczne, niż Mark mógł sobie wyobrazić.
Na szczycie schodów Anya spojrzała na niego, a jej oczy błyszczały niewiarygodną mądrością: „Tato, dlaczego mama Wiktoria mówi mi takie okropne rzeczy? Czy naprawdę zrujnowałem jej życie, bo potrzebuję kul?”
