Gdzieś daleko wyobraziłem sobie mojego ojca wchodzącego do gabinetu Claire, jego głos spokojny i władczy, jak zawsze. Wyobrażałem sobie, jak rozwiązuje jej problemy, podczas gdy moje pochłaniają mnie w całości.
Kiedy się obudziłem, światła były słabsze. Gardło miałem podrażnione, ciało słabe, ale żywe. Ojciec stał u stóp łóżka, blady na twarzy, ręce lekko drżały. Wyglądał starzej – starzej niż kiedykolwiek go widziałem.
Na początku nic nie mówił. Po prostu patrzył, zaciskając szczękę, zapominając o telefonie w kieszeni.
I w tej ciszy zdałem sobie sprawę, że on wiedział. W końcu zrozumiał, gdzie jest naprawdę potrzebny – dopiero gdy było już prawie za późno.
Jednostajny szum szpitalnych maszyn był jedynym dźwiękiem wypełniającym pokój. Ojciec siedział w kącie, z łokciami na kolanach, zaciśniętymi tak mocno, że aż zbielały mu kostki. Nie odzywał się od godzin.
Kiedy znów otworzyłem oczy, był już poranek. Żaluzje wpuszczały miękkie, zimne światło. Przy każdym oddechu czułem ból w piersi, ale teraz był on tępy, znośny – jak echo burzy, która już minęła.
Natychmiast podniósł wzrok. „Anno” – powiedział cicho.
Chciałam odpowiedzieć, ale wspomnienie jego głosu z wczorajszej nocy – Przestań dramatyzować – było wciąż zbyt świeże, zbyt ostre. Odwróciłam głowę, wpatrując się w wenflon biegnący do mojego ramienia.
„Nie powinienem był wychodzić” – wyszeptał.
Po raz pierwszy w życiu słyszałem, żeby brzmiał niepewnie. Mój ojciec, Robert Miller – człowiek, który prowadził spotkania jak pola bitwy, który nigdy nie przepraszał, który uważał emocje za coś rozpraszającego – brzmiał… ludzko.
„Problem klienta Claire” – kontynuował po chwili – „mógł poczekać. Po prostu wtedy tego nie zauważyłem”.
Nie spuszczałem wzroku z monitora. Zielona linia wznosiła się i opadała w idealnym rytmie, obojętna na nasze milczenie.
