Czajnik cicho zagwizdał, gdy sięgnęłam po kubki. Poranne światło jeszcze nie dotknęło szyb, ale moje ciało nie potrzebowało słońca, żeby wiedzieć, że jest 5:30. Po 40 latach wczesnego wstawania wciąż budziłam się przed ptakami. W domu panowała cisza, dokładnie taka, jaką lubiłam. Przeszłam przez kuchnię jak pamięć mięśniowa: dwie miarki kawy, odrobina mleka owsianego, ceramiczny stuk łyżeczki o kubek.
Nie słyszałam małych stópek Naomi. Zawsze chodziła lekko, bardziej szeptem niż dzieckiem. Kiedy się odwróciłam, siedziała już na brzegu kuchennego stołka, a jej nogi kołysały się lekko w piżamie w dinozaury. Babciu, powiedziała, jej głos był sekretem. Mama i tata powiedzieli: „Zabierają ci dziś pieniądze”.
Moja ręka znieruchomiała w połowie mieszania. Powietrze w kuchni zrobiło się jakoś cięższe. Uśmiechnęłam się. Taki uśmiech, jaki mają dorośli, kiedy nie chcą, żeby dziecko wiedziało, że się boją. Głupota, kochanie. Co masz na myśli? Wzruszyła ramionami i sięgnęła po krakersa ze słoika. Nie wiem. Miałam spać.
Rozmawiali na dole. Tata powiedział, że nie potrzebujesz tego wszystkiego. Mama powiedziała, że ci pomoże. Przykucnęłam obok niej i odgarnęłam jej loczek z twarzy. Nie śniło ci się to. Nie. Schowałam się pod kocem, ale słyszałam ich. Wróciła do chrupania, jakby nic się nie stało. Stałam powoli, trzymając się krawędzi blatu, na tyle długo, żeby się uspokoić.
