Masz minutę na posprzątanie. Prezes zwolnił mnie na oczach wszystkich przełożonych. Wyszedłem i powiedziałem: „Dziękuję”. Zaraz potem dwunastu inżynierów wstało jeden po drugim, cicho podążając za mną. Śmiał się arogancko, aż dyrektor ds. prawnych spanikował i powiedział: „Zadzwoń natychmiast do prawnika”. Pierwszy dźwięk nie był jego głosem.
Rozległ się ostry trzask zamykanej teczki. Potem padły słowa, które rozszczepiły się, niczym pęknięte szkło, z natychmiastowym skutkiem. Divina West, główna architektka systemów, została zwolniona na chwilę. Sala konferencyjna wstrzymała oddech. Wykresy na projektorze zamarły. Długopisy zawisły nad notatnikami. Nikt nie mrugnął.
A na czele stołu siedział Marcus Hail, nasz nowo koronowany dyrektor generalny, który wygłosił moją egzekucję z opanowaniem chirurga. Nie drgnął. Nawet na mnie nie spojrzał. Byłem przeszkodą, a nie człowiekiem. Poczułem, jak krew podchodzi mi do gardła. 6 lat budowania modułowej platformy Apex Nova.
Wiersz po wierszu, zdanie po zdaniu, sprowadzone do jednego zdania. Upokorzenie nie było prywatne. To było widowisko. Każdy dyrektor, każdy wiceprezes w pokoju patrzył, jak mnie wymazują. Mimo to nie dałem Marcusowi satysfakcji z oburzenia. Po prostu zebrałem notatki, poruszyłem brodą i wyszeptałem jedno słowo, które zakłóciło ciszę. Dziękuję.
Niewiele osób poruszyło się niespokojnie, myląc to z poddaniem się. Ale nie wiedzieli tego, co ja. Jak się dzisiaj masz? Udało ci się oderwać na chwilę od ekranu? Może po prostu spójrz przez okno na niebo i przypomnij sobie, że istnieje większy świat poza terminami. Zanim zanurzysz się ze mną w tym chaosie, chciałbym wiedzieć, skąd oglądasz.
