Na spotkaniu rodzinnym siostra mojej żony uderzyła mnie w twarz na oczach moich dzieci. Krzyknęła: „Nie jesteś nawet prawdziwym ojcem. Dopiero co je adoptowałeś”. Dotknąłem piekącego policzka i uśmiechnąłem się, mówiąc: „Skoro już o tym wspomniałeś”. Teraz moja żona ciągle przeprasza, a teściowie błagają. Rozdział 1.
Spotkanie, które zmieniło wszystko. Miała to być spokojna niedziela. Moja żona Evelyn nalegała, żebyśmy poszli na doroczne rodzinne spotkanie w ogrodzie. Takie, na które jej rodzice, rodzeństwo i dzieci przychodzili, żeby pochwalić się swoim bogactwem, plotkować za zamkniętymi drzwiami i udawać, że wszystko jest idealne.
Postawiłam na moje dzieci, Avę i Eliego. Mówię „moje”, bo są pod każdym względem ważne. Adoptowałam je, kiedy pięć lat temu poślubiłam Evelyn. Ich biologiczny ojciec zniknął bez śladu. Wychowywałam je. Nie spałam, gdy miały koszmary, trenowałam ich treningi piłki nożnej, byłam na każdym zebraniu rodziców z nauczycielami. Ale dla niektórych osób w rodzinie Evelyn byłam tylko zastępcą.
Przywiozłem prezent dla jej ojca – zabytkowy zegarek, który znalazłem po miesiącach poszukiwań – i właśnie miałem mu go wręczyć, gdy przez podwórko wbiegła jej siostra Clarissa. Jej głos przebił spokój. „Myślisz, że tu pasujesz?” – warknęła, dźgając mnie wypielęgnowanym palcem. „Zawsze byłeś gorszy od tej rodziny.
Jesteś tylko pijawką”. Wszyscy zamarli. Oczy Evelyn rozszerzyły się, ale nic nie powiedziała. Spokojnie powiedziałam: „Clarissa, może nie tutaj”. Zanim zdążyłam dokończyć, podeszła i mnie uderzyła. Dźwięk poniósł się echem po patio. Moje dzieci zamarły. Eli ścisnął dłoń Avy. Powoli odwróciłam się do niej, czując pieczenie na policzku.
